Czarny Anioł. Opowieść o Ewie Demarczyk
Autor: Angelika Kuźniak, Ewelina Karpacz - Oboładze
Tym razem na spotkaniu omawialiśmy biografię Ewy Demarczyk, jednej z największych artystek polskiej piosenki. Wróżono jej wielką karierę, porównywano do Edith Piaf. Była skromną dziewczyną z wielkim talentem. Rozpoczynała w 1961 roku w kabarecie Cyrulik założonym przez studentów krakowskiej Akademii Medycznej. Pierwszy raz zaśpiewała publicznie w lutym 1961 roku na krakowskim Balu Rymarza. Kilka miesięcy później została studentką PWST, a już w 1962 roku trafiła do Piwnicy pod Baranami, gdzie wszystko tak naprawdę się zaczęło. To właśnie tam po raz pierwszy zaśpiewała piosenkę Wiesława Dymnego pt. „Czarne anioły”. Kolejnym etapem był udział w Konkursie Piosenki Studenckiej w 1962 r. wyśpiewując sobie II nagrodę („Karuzela z madonnami” tekst Miron Białoszewski). W 1963 r. wygrała Festiwal Piosenki w Opolu.
Od tej pory brała udział w większych i znaczących konkursach. To wtedy na festiwalu w Sopocie zobaczył Demarczyk dyrektor paryskiej Olympii Bruno Coquatrix i zaprosił ja na występy do Francji. Nazwał ją „drugą Edith Piaf”. Znajomi i bliscy twierdzą, że przez swoje upory zmarnowała ten Paryż („A była naprawdę wspaniała. Miała szansę na wielką międzynarodowa karierę" – słowa Krystyny Zachwatowicz ).
Odrzuciła dwuletni kontrakt, który zaproponował jej Coquatrix. Po powrocie do kraju cały czas koncertowała, płyty sprzedawały się w rekordowych nakładach, jednakże gdy coś się Ewie nie spodobało natychmiast to odrzucała. „Demarczyca” jak mówili jej znajomi miała trudny charakter, była perfekcjonistką. Gdy coś jej nie wychodziło lub zespołowi potrafiła ćwiczyć utwór przez kilka miesięcy, aby osiągnąć zamierzony efekt. Tak wspominają ją inni : "Ewa na niedogodności reagowała zawsze tak samo - czyli awanturą" (Ryszard Orzechowski z Pagartu) lub "Gwałtowna, apodyktyczna. Naprawdę potrafiła wpaść w furię" (Janusz Frączek z zespołu Demarczyk).
W 1973 roku postanowiła odejść z Piwnicy i stworzyć coś własnego.
W 1986 roku powołano Państwowy Teatr Muzyki i Poezji pod nazwą Teatr Ewy Demarczyk z siedzibą przy ul. Floriańskiej 55. Po kilku latach Teatr przeniesiono w inne miejsce. Ponieważ Ewa była osoba apodyktyczną i nieuznająca kompromisów, nie chciała płacić czynszu więc w 1997 r. otrzymała nakaz eksmisji. Sprawy sądowe trwały bardzo długo i w rezultacie przeniesiono teatr do Bochni. Zespół dawał coraz mniej koncertów. Władze Krakowa zaproponowały połączenie Teatru z Teatrem Ludowym, na co artystka nie zgodziła się. Przestała występować, zniknęła z życia kulturalnego, ostatni koncert odbył się 8 listopada 1999 r. w Teatrze Wielkim w Poznaniu. W 2000 r. artystka rozwiązała zespół, coraz rzadziej spotykała się z przyjaciółmi, zaszyła się w swoim domu w Wieliczce.
W życiu osobistym artystka również nie miała szczęścia. Dwukrotnie wyszła za mąż, jednakże pierwsze małżeństwo trwało zaledwie kilak miesięcy, a w drugim mąż okazał się złodziejem, który okradał ją i jej przyjaciół, co oczywiście skończyło się rozwodem.
Dlaczego tak szybko skończyła się kariera artystki? Czy to z winy charakteru? Przyjaciele twierdzą, że tak. Ewa była ambitną perfekcjonistką, kochała muzykę, śpiew był dla niej wszystkim. Książka pokazuje jaka była naprawdę. Znajdują się w niej wspomnienia znajomych i przyjaciół. Styl bardzo dobry, dobrze się czyta, jest czas na refleksje. Klubowicze porównywali artystkę do Marleny Dietrich. Dla niektórych pozostawiła pewien niedosyt. Nie spodziewali się takiego zakończenia, bo w sumie nie ma zakończenia. A może ktoś napisze ciąg dalszy...
Polecam.
Ewa Demarczyk – piosenkarka, artystka, urodziła się 16 stycznia 1941 roku w Krakowie jako córka rzeźbiarza Leonarda i krawcowej Janiny z domu Bańdo. Ukończyła krakowską Średnią Szkołę Muzyczną w klasie fortepianu. Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Karierę rozpoczęła w 1961 roku w studenckim kabarecie „Cyrulik”, skąd rok później przeszła do kabaretu „Piwnica pod Baranami”. W 1973 roku odeszła z „Piwnicy”. W roku 1986 rozpoczął działalność Państwowy Teatr Muzyki i Poezji – Teatr Ewy Demarczyk. Po 14 latach Teatr przestaje istnieć. Od 2000 roku działa stowarzyszenie o nazwie Teatr Ewy Demarczyk. Ewa Demarczyk wycofała się z życia publicznego. Obecnie mieszka w Wieliczce.
Zdobyła wiele nagród i odznaczeń, oto niektóre z nich : 1962 – II nagroda na I Ogólnopolskim Studenckim Konkursie Piosenki za utwór „Karuzela z madonnami”,
1963 r. - Nagroda dziennikarzy dla najlepszego wykonawcy roku „Ewa 63" ,
1969 r. - I nagroda festiwalu Mondial du Theatre w Nancy,
1971 r. - Złoty Krzyż Zasługi, 1979 – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, 1987 r. - Złota Odznaka Honorowa Towarzystwa Polonia, 1993 r. - Nagroda Specjalna Telewizji Polskiej za „wielki talent, osobowość i rozsławienie polskiej piosenki literackiej w kraju i za granicą”, 2000 r. - Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, 2010 r. - Złoty Fryderyk za całokształt twórczości, 2012 r. - Doroczna Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za całokształt twórczości.
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""