Wyspa Łza
Autor: Joanna Bator
Książka Joanny Bator to „połączenie historii biograficznej, wspomnień, reportażu podróżniczego, eseju i opowieści o pisaniu”.
Inspiracją i pretekstem do napisania książki było zaginięcie w 1989 roku Sandry Valenitne na Sri Lance, wyspie kształtem przypominającą łzę. Sandra Valentine znikła bez śladu, nikt nie wie co się z nią stało, dlatego autorka zaczyna jej szukać.
Podroż na wyspę to również poszukiwanie samej siebie. Autorka wraca wspomnieniami do swojego dzieciństwa, które spędziła w Wałbrzychu, a który tak bardzo chciała opuścić. Jednakże wie, że miejsce, z którego pochodzi ma wpływ na jej późniejsze życie. Także podróż na Sri Lankę jest to podróż do przeszłości, która kształtuje przyszłość.
Dzięki Joannie poznajemy również samą wyspę i obyczaje jej mieszkańców, autorka bowiem nie podróżuje luksusowym samolotem, nie śpi w hotelach 5-gwiadkowych, ale jest blisko mieszkańców, opisuje każdy skrawek ziemi i nieba. Nie zapomina także o tych cichych mieszkańcach wyspy, o tych którzy nie potrafią krzyczeć, ale umierają w ciszy. Oddaje im hołd.
Ważną metaforą, która obsesyjnie powraca w książce, jest szukanie i zaakceptowanie istnienia tzw. mrocznej bliźniaczki. To ona, ta, której istnienie pisarka intuicyjnie wyczuwa, cały czas towarzyszy autorce, ale i przed nią umyka.
Książka trudna, ambitna. Nie jest to literatura łatwa. Na pewno trzeba być skupionym czytelnikiem. Dodatkowym atutem są fotografie w wykonaniu Adama Golca. Są przepiękne i wyraziste. Oddają to co autorka chciała przekazać nam czytelnikom.
Joanna Bator - autorka prac naukowych, esejów, powieści i opowiadań, publicystka, felietonistka „Gazety Wyborczej” urodziła się 2 lutego 1968 roku w Wałbrzychu. Jurorka międzynarodowej Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego. Publikowała w „Twórczości”, „Tygodniku Powszechnym”, „Bluszczu”, „Kulturze i społeczeństwie” . Kulturoznawczyni i filozofka, która porzuciła karierę naukową dla literatury. W latach 1999-2008 Joanna Bator pracowała jako adiunkt w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN, w latach 2007-2011 wykładała również w Polsko-Japońskiej Wyższej Szkole Technik Komputerowych i kilku innych warszawskich uczelniach. W międzyczasie dwukrotnie przebywała na stypendiach w New School for Social Research w Nowym Jorku, Londynie i trzykrotnie w Tokio jako stypendystka JSPS, Cannon Foundation in Europe oraz Japan Foundation.
Znawczyni i wielbicielka kultury japońskiej , za książkę „Japoński wachlarz” (2004) otrzymała Nagrodę Wydawców i Nagrodę im. Beaty Pawlak w 2005 roku. Od 2011 roku Joanna Bator nie jest związana z żadną instytucją naukową i poświęca się głównie pisaniu. Zadebiutowała powieścią „Kobieta” (2002 r.), która jednak nie wzbudziła sensacji, ale druga powieść „Piaskowa Góra” (2009 r.) przyniosła jej sukces w Polsce i za granicą oraz była nominowana do Nagród Nike i Gdynia (ukazała się też w przekładzie na język niemiecki, węgierski i hebrajski), a rok później jej kontynuacja „Chmurdalia” znalazła się również w edycji do nominacji Nagrody Nike. Powieść „Ciemno, prawie noc” ukazała się w 2012 roku (w 2013 r. otrzymała Nagrodę Nike). Kolejne jej powieści to „Rekin z parku Yoyogi” (2014 r.) oraz „Wyspa Łza” (2015 r.). Autorka mieszka w Warszawie. Jej pasją jest bieganie.