Jak uszczypnie będzie znak
Autor: Anna Mazurkiewicz
Książka Anny Mazurkiewicz opowiada o zmaganiach autorki z rakiem. Jak sama autorka podkreśla: „Ta książka nie jest ani dziennikiem, ani moim pamiętnikiem...” oraz „Ta książka jest powieścią. Zwyczajną powieścią o chorowaniu na raka”. Jest to walka męcząca, wyciskająca wszystkie siły, czasami bezskuteczna.Tytuł jak z dziecięcej rymowanki („Jak uszczypnie będzie znak”), ale nie kojarzy się wcale dobrze. Czytając książkę Krystyny Kofty „Lewa. Wspomnienie prawej” doszukiwałam się podobieństw. Obydwie autorki zachorowały na raka; opisywały swoje stany emocjonalne, ból, strach, obawę, miłość, wiarę, nadzieję, ulgę, przyjaźń; miesiące walki z chorobą i często też lekarzami, przesiadywanie w szpitalnych burych korytarzach, nieustannych badaniach. Wszystko to napawało pesymizmem. Jednak obydwie autorki zwyciężyły, wygrały rundę, ale czy walkę ? Książka jest przestrogą dla kobiet, aby mimo wszystko się badały, mimo obawy, że szef wyrzuci je z pracy, bo „pracownik, który choruje jest przecież niepotrzebny”, że ludzie źle pomyślą itp. Strasznie to brzmi prawda? Mamy XXI wiek, wiek ignorancji, znieczulicy, obojętności. Czy chcemy żyć w takim świecie?! Dlatego autorka wzięła udział w światowej kampanii Breast Friends (tł. Przyjaciele od piersi; światowa kampania zachęcająca do wspierania ludzi z rakiem), brała udział w nocnych audycjach radiowych, a po ukazaniu się książki zaczęła funkcjonować jako „swoiste pogotowie onkologiczne”. Zachęcała kobiety, by nie bały się badań, operacji, poniżenia, reakcji bliskich, zadawały szczegółowe pytania lekarzom (bo każdy rak jest inny) i były świadomymi pacjentkami, bo: „chorować na raka też trzeba się nauczyć”.
Anna Mazurkiewicz – urodziła się 8 lipca 1955 roku w Warszawie. Studiowała na Wydziale Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Pracowała w redakcji „Filipinki”, najpierw jako stażystka, aż w końcu awansowała na stanowisko redaktora naczelnego. Jako dziennikarka pisała artykuły do "Filipinki", "Jestem", "Kobiety i Życia”. Natomiast od 1998 roku pełni funkcję dyrektora Wyższej Szkoły Komunikowania i Mediów Społecznych im. J. Giedroycia w Warszawie. Jest autorką ponad 1000 artykułów, współautorką i autorką kilku książek: „Na cztery pory roku”, „Listy nad oceanem”, „Jak uszczypnie, będzie znak”, „To tylko facet”. Otrzymała: I nagrodę dziennikarską w konkursie im. Seweryna Sterlinga, I nagrodę w konkursie Polskiego Radia za słuchowisko dla dzieci „Zegarek taty” oraz Nagrodę Różowej Wstążki Avon za działalność na rzecz walki z rakiem (2008).